Poezi nga: Juan Rodolfo Wilcock
Përktheu: Maksim Rakipaj
Hej, shikoni si shëmben vitet
me oshëtimë duke krijuar një re
dhe zogjtë gajasen nëpër degë
me ëndrrat e njeriut, që zhbëhen copa-copa!
Dënimin për zjarrin ende s’ka shlyer Prometeu,
dhëmbjen mban mbi ballë që të mos shuhet,
shihni si shtohet përmbi rrënojat
hiri i mbetur nga ai zjarr i ndrydhur!
Kalojmë kohë pa parë fytyrën e tij,
ato buzë që na thërrasin nga larg.
Ah sikur në tjetër ëndërr të mund të mendonim
se ajo flakë të ngrihej paqësisht lart
mes Bukurisë të valëvitej, përgjithmonë!
